Της Χρυσούλας Παπαϊωάννου

«Πριν δει κανείς το «Ταξιδιάρα ψυχή» ίσως νομίζει ότι είναι ένα ντοκιμαντέρ για… sex-drugs-rock’n’ roll. Τελικά, όμως, έχει να κάνει με τη ζωή, τη μουσική, την παράδοση, την Ελλάδα, την πολιτική». Η «Ταξιδιάρα ψυχή» δεν είναι άλλη από τον Γιάννη Αγγελάκα, πρωταγωνιστή στο ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, που πήρε το βραβείο της FIPRESCI στο προηγούμενο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Η σκηνοθέτρια έγινε η αόρατη σκιά του για δύο χρόνια. Τον ακολούθησε παντού: σε συναυλίες, σε πρόβες, με τους «Επισκέπτες», στην Κρήτη. Το ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο κυρίως on the road. Ο Γιάννης Αγγελάκας μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, τη σημερινή Ελλάδα, τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 και φυσικά για τη μουσική οδηγώντας ή βολτάροντας με τον Νίκο Βελιώτη ανάμεσα στα φλαμίνγκο της Επανομής στη Θεσσαλονίκη ή περπατώντας σε ερειπωμένα σπίτια. Είναι, όντως, τελικά η διαδρομή μιας «ταξιδιάρας ψυχής», που ξεκινάει από την εποχή των «Τρυπών» της δεκαετίας του ’80. Και καταλήγει στην μπάντα των «Επισκεπτών» και τις «Ανάσες των λύκων», που σχημάτισε με τον Νίκο Βελιώτη, αλλά και στη σχέση του Αγγελάκα με την κρητική παράδοση και τη δισκογραφική συνεργασία του με τον Ψαρογιώργη.

Του Δημήτρη Παπαμίχου

Ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Αγγελάκα που παρουσιάζει – απρόσμενα – ενδιαφέρον καθώς προσεγγίζεται από σκηνοθετικής σκοπιάς πάνω στον χαρακτήρα χωρίς βαρύγδουπες διθυραμβικές κορώνες. Όταν βλέπεις ένα φιλμ τεκμηρίωσης που δεν εκτελεί απλά “χρέη και υποχρεώσεις”, τότε η αυθεντική του δύναμη στέκεται μακριά από τους συνήθεις στερεότυπους προπαγανδιστικούς “ειδυλλιακούς” ύμνους.

Μια ταινία γύρω από έναν άνθρωπο και γύρω από αυτόν η κοινωνία. Ένα παράδειγμα ανθρωπιάς και ηθικής, πιστό σε σταθερές αξίες και ιδανικά. Υπέροχες τοποθεσίες της ελληνικής υπαίθρου εναλάσσονται και μας ταξιδεύουν μουσικά, εικαστικά, αφηγηματικά μέσα από την βαθιά ριζωμένη στο ελληνικό χώμα, παράδοση. Μία ταυτότητα που η σύγχρονη αστική ζωή έχει πλήρως αλλοτριώσει. Ο χρόνος είναι καταλυτικός και διαρκώς σε κίνηση, υπάρχουν όμως ιδέες κι αντιλήψεις που μένουν ανεξίτηλες στο περάσμά του. Μερικές από αυτές εκφράζει και ο κύριος χαρακτήρας του ντοκιμαντέρ. Χωρίς φιλοσοφική φλυαρία αναζητά τις αιτίες μιας συνολικής πορείας και των επιλογών μας στη ζωή που καθορίζουν την προσωπικότητά μας. Όλα υπό το πρίσμα της συνεχώς μεταβαλλόμενης ψυχοσύνθεσης. Γιατί το υποκείμενο οφείλει να προσρμόζεται, να ελίσσεται, να αναπτύσσεται και εν τέλει να δρα σύμφωνα με τις αντοχές του. Η αυτοσυντήρηση είναι μύθος. Η επιβίωση του ανθρώπου βασίζεται στην ύπαρξη του συνανθρώπου μας. Καλού ή κακού. No matter.

Του Γιάννη Ζουμπουλάκη

Η ελευθερία στη γραφή είναι το στοιχείο που ξεχωρίζει στην «Ταξιδιάρικη ψυχή» (2009) της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, μια ακτινογραφία του θρύλου της ελληνικής ροκ μουσικής Γιάννη Αγγελάκα . Ο φακός καταγράφει τον πρώην αρχηγό των «Τρυπών» και των «Επισκεπτών» να μιλά για τις επιρροές του στη δεκαετία του ΄70, να εξομολογείται την απογοήτευσή του από τον Μίκη Θεοδωράκη και κυρίως να παράγει μουσική με τους συναδέλφους του, σκεπτόμενος πάντα με τη λογική της ομάδας. «Ημασταν αποφασισμένοι από την αρχή» λέει στην αρχή της ταινίας. «Η μουσική ήταν ένας τρόπος να συντηρήσουμε κάτι από την ψυχή μας που ήταν έτοιμοι να μας την αρπάξουν». Τίποτε φτιαχτό, τίποτε στημένο, όλα χύμα και τσουβαλάτα όπως, στην ουσία, είναι ο ίδιος ο Αγγελάκας.

Του Δηµήτρη Δανίκα

«Ταξιδιάρα ψυχή» της Αγγελικής Αριστοµενοπούλου. Κορίτσι µου τα κατάφερες. Μπράβο σου. Προσηλωµένη στον στόχο της. Τον Γιάννη Αγγελάκα.

Την ψυχή του. Τους δρόµους του.

Την ανησυχία του. Τις αλλεπάλληλες µετακινήσεις του. Από το ροκ και τις Τρύπες, στον αυτοσχεδιασµό µε τους Επιβάτες και τον εκρηκτικό Νίκο Σαδίκη, µέχρι την κρητική παράδο- ση, τον Γιάγκο Χαιρέτη και τον Ψαρογιώργη. Με την αέναη αναζήτησή του. Μ’ ένα υλικό που σαν σταυροβελονιά πλέκει το πρόσωπο µε τη δηµιουργία, το παρελθόν µε το παρόν, την εξοµολόγηση µε τους στίχους, τον ρυθµό µε τη µελωδία. Ενα ντοκουµέντο που αποκάλυψε µέσα µου τον µουσικό, τον καλλιτέχνη και τον Αντρα τον αληθινό. Και που επιβεβαίωσε µια µέθοδο διαχρονική. Το αποτέλεσµα στην Τέχνη και τη Ζωή προκύπτει µόνο από το πάθος και την αφοσίωση τη θρησκευτική! Ενα πράγµα περιµένω. Το soundtrack. Για να βάζω κάθε µέρα και ν’ απολαµβάνω ένα κοµµάτι που το θεωρώ masterpiece. Το λένε «Πότε θα φτάσουµε εδώ» µε συνοδεία εγχόρδων και τσελίστα τον Νίκο Βελιώτη. Μοναδικό!

Συνέντευξη της Αγγελικής Αριστομενοπούλου.
Από την Ντέπυ Κουρελλού

Σπούδασε στο Λονδίνο και τη Βαρκελώνη σκηνοθεσία με ειδίκευση στο ντοκιμαντέρ. Η επιστροφή στην Αθήνα τη βρίσκει βοηθό σκηνοθέτη και φωτογράφο στα κινηματογραφικά πλατό. Ανήσυχη και παραγωγική, η Αγγελική Αριστομενοπούλου από το 2005 συμμετέχει στη δημιουργική ομάδα της Onos Productions, αναλαμβάνοντας το σενάριο και τη σκηνοθεσία πολλών επεισοδίων της σειράς ντοκιμαντέρ «Μουσικές του κόσμου», μιας από τις πιο δημοφιλείς σειρές του είδους της, που προβάλλεται από την ΕΡΤ. Η μουσική είναι το απωθημένο της. Κι ενώ έχει ολοκληρώσει πάνω από 30 μουσικά ντοκιμαντέρ με θέματα απ’ όλο τον κόσμο, μας παραδίδει φέτος την «Ταξιδιάρα ψυχή».

Από τη Μερόπη Κοκκίνη

Η Αγγελική Αριστομενοπούλου στο ντοκιμαντέρ με τίτλο Ταξιδιάρα Ψυχή επιλέγει να κάνει ένα πορτρέτο του Γιάννη Αγγελάκα, τραγουδιστή και ψυχής του συγκροτήματος Τρύπες, που έγραψε ιστορία στην εναλλακτική ροκ σκηνή της δεκαετίας του ’80 στη χώρα μας. Η ταινία ακολουθεί τον Αγγελάκα επί δύο χρόνια, κατά τα οποία καταγράφεται η καθημερινότητά του.

Από τον Στέφανο Τσιτσόπουλο

Το ντοκιμαντέρ «Ταξιδιάρα ψυχή» της Αγγελικής Αριστομενοπούλου παρακολουθεί τον Γιάννη Αγγελάκα καταγράφοντας για δύο χρόνια πρόβες του με τους Επισκέπτες, μιλά με στενούς του φίλους και συνεργάτες, ανιχνεύει τη σκέψη και τη δράση του στην εποχή της AllTogetherNow.